Εσύ

Ίσως τελικά η δυστυχία να είναι στη φύση των συγγραφέων
Η ευτυχία δεν περιγράφεται
Δεν χωράει σε λέξεις
Και οι συγγραφείς ζουν για τις περιγραφές
Ζουν για να χωράνε συναισθήματα σε λέξεις
Η θλίψη αντίθετα
Ω, πόσες σελίδες μπορεί να γεμίσει!
Ατελείωτες
Εδώ ειναι ικανή να γεμίσει μια ολόκληρη  ζωή
Δεν θα μπορεί να γεμίσει  μια ολόκληρη  βιβλιοθήκη;

Οι μέρες κυλούν και εγώ δεν γράφω τίποτα
Καμιά βιαστική σκέψη
Κανένα καταπιέσμενο συναίσθημα
Και γι' αυτό δύο πιθανοί λόγοι υπάρχουν:
ή δεν είμαι γεννημένη συγγραφέας

ή εσύ

                                                      Poetessa_x

Ένα δωμάτιο 25 τετραγωνικών

Ένα δωμάτιο 25 τετραγωνικών
καταφύγιο της θλίψης μου
Έμεινα να κοιτάζω μαύρες οθόνες σε μια εποχή που οι άνθρωποι συννενοούνται καλύτερα με τα κινητά τους παρά με τους άλλους
Πήρα ένα στυλό και ένα παλιό τετράδιο
μήπως και η ανία μου αποδειχτεί δημιουργική
Τίποτα
Εκφραστική  ανασφάλεια και κενές άσπρες σελίδες
Τίποτα
Συναισθήματικο αδιέξοδο και απουσία πρωτότυπων ιδεών

Ο καθρέφτης απέναντι 
μου δείχνει ένα πρόσωπο περισσότερο αδιάφορο παρά πικραμένο
Ίσως έτσι μοιάζουν όσοι βαρέθηκαν να ελπίζουν σε μια εφήμερη στιγμή ευτυχίας

Η αδυναμία μου να συμβαδίσω με την κοινή λογική και να αρκεστώ σε ανούσιες χωρίς περιεχόμενο συζητήσεις
ίσως οφείλεται στην άρνηση μου να αφήσω στην άκρη το εκάστοτε βιβλίο που διαβάζω
Ίσως και στο ότι θεωρώ τους ήπιους  στίχους του πιο ανασφαλούς ποιητή περισσότερο ενδιαφέροντες από τις πομπώδεις και εκκωφαντικές κραυγές των πολύξερων γεμάτων ανασφάλειες ανθρώπων

Όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά
Λες και οτιδήποτε οδηγεί πουθενά

                                                   poetessa_x

ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ

Είπες ότι θέλεις να φύγεις
Μα που θα πας;
Λες και η ζωή έχει διαδρομές και στάσεις
όπως τα λεωφορεία
Μιλούσες για εκείνο το μέρος
Μακριά από τις τερατώδεις μορφές που έχουν κυριεύσει τις ανθρώπινες συνειδήσεις
Μακριά από τις σπαμωδικές κινήσεις και τους ανούσιους συλλογισμούς των ηλιθίων που επικροτούνται συνεχώς από το νεκρό βλέμμα της μάζας
Δες γύρω σου
Όλοι τους είναι ίδιοι
Είναι θλιβερό να τους κοιτάς στα μάτια
Με κάνουν και ντρέπομαι για τη μιζέρια τους

Θέλω να έρθω μαζί σου
Μα που θα πάμε;
Λες και το ταξίδι έχει προορισμό και δεν  καταλήγει σε αδιέξοδο
Κοίτα εκείνο το ανθρωπάκι στο ταμείο που κόβει εισητήρια
Λες να ξέρει που πηγαίνει;
Όχι                                                                           αν τον παρατηρήσεις προσεκτικά θα δεις οτι έχει και αυτός γυάλινα μάτια
Είναι απλώς ένα φθηνό δείγμα ζωής
Τίποτα παραπάνω

Θέλω να φύγουμε
Ας μπούμε σε ένα τυχαίο λεωφορείο και ίσως βρούμε εκεί τον σκοπό μας
Ίσως δεν βρούμε και τίποτα
Μην ενθουσιάζεσαι
Ο σκοπός προϋποθέτει πολλά
που ενδεχομένως δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ακόμα
Δεν ξέρω
Ίσως και εμείς να μην διαφέρουμε από τους άλλους

Κοίτα με στα μάτια

                                                   poetessa_x

ΠΡΙΝ ΧΑΘΕΙΣ...

Ήσουνα όλος ένα ποίημα
Τόσο απόμακρος
Τόσο ανεξήγητος
Και συνάμα τόσο οικείος
Ζωγράφιζες την επανάσταση με τα λόγια σου
Μα ώρες ώρες
κάπου ανάμεσα στο πρέπει και στο θέλω
έλεγες ότι συμβιβάζεσαι
Συγκέντρωνες τα αποβράσματα μιας θαλασσοταραχής
και ξέβραζες άχρωμες λέξεις
Θέλει χάος η επανάσταση
Μα εσύ αφηνες τα κύματα να σε πνίξουν
Μερικές φορές δεν σε καταλάβαινα
Την υπαρξη σου συνόδευε πάντα μια πανδαισία απροσανατόλιστων ονείρων
Μου μιλούσες για αυτά
και η κατάσταση γινόταν ακόμα πιο χαοτική
Άρχισα να εθίζομαι
στο χάος που προκαλούσε η παρουσία σου 
στη θολή εικόνα των σκέψεων σου
Σε όλα όσα δεν με αφηνες να μάθω για εσενα
Σε αυτά που κρατούσες μόνο για τον εαυτό σου 

Στο τέλος
(γιατί σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα τελος)
απολάμβανα  μόνο τις σιωπηλές σου εξομολόγησεις
Αυτά που μου έλεγαν τα μάτια σου
πριν χαθείς μέσα στους συμβιβασμούς της νύχτας
Πριν χαθείς μέσα στην αταραξία της ρουτίνας
και αρκεστείς στην ιδέα ενός χλιαρού συναισθηματισμού ακατανίκητων επιθυμιών και λαξευμένων πόθων  
  

                                                   poetessa_x

ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Δρόμοι των Ευρωπαϊκών χωρών
Απαραίτητη η ύπαρξη τους για τις μεταφορές
Ανθρώπων, προϊόντων, κεφαλαίων
Δρόμοι που διασχίζουν τα σύνορα και ενώνουν τις χώρες μεταξύ τους
Ένωση, συνεργασία, αλληλεγγύη 
Τόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για να οικοδομηθούν                                                 μόνο και μόνο για να πεθάνουν τελικά πάνω τους οι πρόσφυγες "αξιοπρεπώς"
Σαπίζουν οι λέξεις στα ποιήματα
Όπως σαπίζουν οι ψυχές των υπερήφανων ευρωπαίων πολιτών 
Είναι αισχρό να μιλάω έτσι για την αγαπημένη μου τέχνη
Το ξέρω
Μα ακόμη πιο αισχρό είναι να βλέπω την κατάντια που υπάρχει  σε όλα γύρω μου
Ένα βρέφος που πνίγηκε στο Αιγαίο
Καμιά λέξη δεν μπορεί να ειπωθεί για να εκφράσει αυτή την αποτρόπαια πραγματικότητα
Κανένα λεκτικό σύνολο δεν χωράει μέσα  του τόση σαπίλα
Σαπίλα
Πιο αντιποιητικός όρος δεν υπάρχει
Κι όμως εκφράζει με τρομακτική  ακρίβεια όλη αυτή τη φρικαλεότητα
   

                                              
                                                 poetessa__x

ΣΙΩΠΗ

Να φωνάζεις και να μην ακούγεσαι
Τι κατάρα! 
Μόνο όταν μιλάς ψιθυριστά σε ακούν αυτοί που πραγματικά θέλουν να ακούσουν
Πραγματική κατάρα είναι να μην βρίσκεις ακροατήριο
Η σιωπή είναι τα λόγια που πνίξαμε κάποτε σε ένα ναυάγιο συναισθηματικών εκδηλώσεων και επάρσεων
Είναι όσα φοβηθήκαμε να ξεστομίσουμε μήπως και τάχα ακούστουμε αξιολύπητοι
Από την άλλη θα μπορούσε να είναι συνέπεια μιας απροσδόκητης ψυχικής κενότητας
Ίσως όμως είναι και μια φυσική κατάσταση άμυνας
Αποτέλεσμα μιας μεγάλης απογοήτευσης όταν φωνάξαμε και κανένας δεν ανταποκρίθηκε στο άκουσμα της θλίψης μας
Ίσως είναι όλα αυτά μαζί
Ίσως και τίποτα
Μπορεί απλώς να σκεπάζει τις σκέψεις μας
Κάνει κρύο εδώ μέσα 

                
                                                      poetessa_x

THE REVOLUTION WILL NOT BE TELEVISED

Η ελευθερία πλακώθηκε από τους καιρούς
Οι καιροί φωνάζουν επανάσταση
Και αν δεν μπορείς να καταλάβεις αυτόν τον στίχο
Σκέψου
Πόσο ελεύθερος νιώθεις στα αλήθεια
Πόσα λόγια σου έπεσαν στο κενό και χάθηκαν κάπου  ανάμεσα σε εκείνο το meeting και σε εκείνες τις υπερωρίες για τις οποίες δεν πληρώθηκες ποτέ 
Πόσα όνειρα κάηκαν όσο ακόμα έβραζε το αίμα τους μέσα σου
Για πόσο ακόμα;
Πόσες φωτιές θα αντέξεις;

Και για εμάς
Για εμάς τους νέους
Το μέλλον είναι αναπόφευκτα δύσκολο
Το εύκολο μέλλον θέλει συμβιβασμούς
Με το τι συμβιβάζεσαι εσύ να μου το πεις

   
                                                    poetessa_x