ΠΡΙΝ ΧΑΘΕΙΣ...

Ήσουνα όλος ένα ποίημα
Τόσο απόμακρος
Τόσο ανεξήγητος
Και συνάμα τόσο οικείος
Ζωγράφιζες την επανάσταση με τα λόγια σου
Μα ώρες ώρες
κάπου ανάμεσα στο πρέπει και στο θέλω
έλεγες ότι συμβιβάζεσαι
Συγκέντρωνες τα αποβράσματα μιας θαλασσοταραχής
και ξέβραζες άχρωμες λέξεις
Θέλει χάος η επανάσταση
Μα εσύ αφηνες τα κύματα να σε πνίξουν
Μερικές φορές δεν σε καταλάβαινα
Την υπαρξη σου συνόδευε πάντα μια πανδαισία απροσανατόλιστων ονείρων
Μου μιλούσες για αυτά
και η κατάσταση γινόταν ακόμα πιο χαοτική
Άρχισα να εθίζομαι
στο χάος που προκαλούσε η παρουσία σου 
στη θολή εικόνα των σκέψεων σου
Σε όλα όσα δεν με αφηνες να μάθω για εσενα
Σε αυτά που κρατούσες μόνο για τον εαυτό σου 

Στο τέλος
(γιατί σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα τελος)
απολάμβανα  μόνο τις σιωπηλές σου εξομολόγησεις
Αυτά που μου έλεγαν τα μάτια σου
πριν χαθείς μέσα στους συμβιβασμούς της νύχτας
Πριν χαθείς μέσα στην αταραξία της ρουτίνας
και αρκεστείς στην ιδέα ενός χλιαρού συναισθηματισμού ακατανίκητων επιθυμιών και λαξευμένων πόθων  
  

                                                   poetessa_x